Lista pasażerów, Hawaje, Honolulu, 1900-1953

1,651,014 rekordów

Zmień kategorię lub kolekcję

Rok urodzenia

Rok

Data przybycia

Dzień

Miesiąc

Rok

Dodaj szczegóły

Pochodzenie

Nazwa statku

Słowa kluczowe

Płeć

Dopasuj dokładnie

Wyczyść formularz

Wszystkie zbiory

Imigracja i podróże

Listy pasażerów

Lista pasażerów, Hawaje, Honolulu, 1900-1953

Lista pasażerów, Hawaje, Honolulu, 1900-1953

1 651 014 rekordów

Składa się z list pasażerskich statków przybywających do Honolulu na Hawajach w latach 1900-1953. Zawartość różni się ze względu na znaczące zmiany w przepisach imigracyjnych w okresie powstawania tego rejestru. Informacje obejmują zazwyczaj imię i nazwisko pasażera, płeć, wiek, datę przybycia i nazwę statku. Bardziej szczegółowe listy pasażerów zawierały dodatkowe informacje, w tym stan cywilny, informacje o urodzeniu (data i miejsce), narodowość, ostatnie miejsce zamieszkania, miasto rodzinne, port wyruszenia, a także nazwiska i adresy członków rodziny w Stanach Zjednoczonych i kraju pochodzenia. Zawiera publikację NARA A3422. Imigracja na Hawaje była spowodowana głównie potrzebą pracy na plantacjach ryżu, cukru i ananasów. Potrzebę tę zaspokoili młodzi imigranci płci męskiej, którzy przybyli na Hawaje na podstawie umów o pracę, zwykle trwających co najmniej pięć lat. Po zakończeniu umów o pracę ci imigranci, którzy pozostali na Hawajach, posyłali po swoje rodziny. Często brakowało kwalifikujących się samotnych kobiet, więc wiele małżeństw aranżowano za pomocą pocztówek z panną młodą imigrującą, która nigdy nie poznała swojego przyszłego męża. Hawajska ustawa organiczna (the Hawaiian Organic Act) z 1900 r. uznała umowy o pracę za wyzysk i uznała je za „nieważne i rozwiązane” oraz stwierdziła, że „nie zostanie wydane żadne prawo w celu egzekwowania tych umów w jakikolwiek sposób”. Jednak umowy zawarte przed 1898 r. nadal uważano za legalne. Likwidacja umów o pracę przyspieszyła imigrację, ponieważ nowi imigranci nie byli zobowiązani do pozostania na plantacji i mogli szybko przejść do innej pracy. Nie zmuszone już do zamieszkiwania na plantacjach, całe rodziny mogły razem emigrować. Japoński atak na Pearl Harbor w 1941 r. i późniejsze zaangażowanie Stanów Zjednoczonych w II wojnę światową drastycznie wpłynęły na imigrację na Hawaje. Dzień po ataku prezydent Franklin D. Roosevelt zawiesił wszystkie procedury imigracyjne i naturalizacyjne dla imigrantów włoskich, niemieckich i japońskich. Wszyscy imigranci z Włoch, Niemiec i Japonii byli zobowiązani do zarejestrowania się w rządzie Stanów Zjednoczonych, ograniczono im możliwość podróżowania i zabroniono posiadania jakichkolwiek przedmiotów uznawanych za zagrożenie dla Stanów Zjednoczonych, takich jak aparaty fotograficzne i radia. Istniały trzy grupy imigrantów z Azji, którzy wywarli szczególny wpływ na Hawaje. Pierwsza znacząca fala imigrantów, która przybyła do Honolulu, to chińscy robotnicy na plantacjach. Przybyli na podstawie umów o pracę do pracy na farmach ryżowych. Po zakończeniu umowy o pracę, aż dwie trzecie chińskich robotników pozostało na Hawajach. Byli robotnicy z powodzeniem zakładali banki i firmy i stali się jedną z pierwszych grup klasy średniej na Hawajach. Rasizm i dyskryminacja doprowadziły do ogólnego strachu przed chińskimi imigrantami, a rząd federalny, a także poszczególne stany, podjęły wobec Chińczyków ekstremalne środki. Rząd federalny uchwalił chińską ustawę o wykluczeniu (the Chinese Exclusion Act), skutecznie eliminując wszelką chińską imigrację do czasu jej uchylenia w 1943 r. Japońscy robotnicy byli kolejną znaczącą grupą imigrantów. Setki tysięcy japońskich imigrantów przybyło przed ustanowieniem azjatyckiej ustawy o wykluczeniu (the Asian Exclusion Act) z 1924 r., która zasadniczo powstrzymała wszelką nową imigrację z Azji. Przybyli do pracy na plantacjach cukru, a po zakończeniu umów o pracę wielu zostało i posyłało do swoich rodzin. Japońscy imigranci byli często podejrzewani o wspieranie Cesarstwa Japońskiego podczas II wojny światowej i spotykali się ze skrajną dyskryminacją. Ponad jedna trzecia populacji Hawajów podczas II wojny światowej, prawie 150 000 osób, miała japońskie pochodzenie. Do spisu powszechnego w USA z 2010 r. japońscy imigranci i ich potomkowie stanowili największą grupę etniczną na Hawajach. Trzecią dużą grupą imigrantów byli Filipińczycy, którzy zaczęli przybywać wkrótce po zakończeniu wojny filipińsko-amerykańskiej. Filipińczycy byli uważani za obywateli amerykańskich i łatwiej było im emigrować do Honolulu, ponieważ byli zwolnieni z Ustawy o imigracji (the Immigration Act) z 1924 roku. Nie byli związani żadnymi umowami o pracę, ponieważ przybyli po uchwaleniu hawajskiej ustawy organicznej i wkrótce stanowili połowę siły roboczej plantacji cukru. Mimo, że byli obywatelami amerykańskimi, Filipińczycy nie uniknęli dyskryminacji. W 1934 r. ustawa Tydings-McDuffie (the Tydings-McDuffie Act) położyła kres filipińskiej imigracji. Ustawa ustaliła roczny limit jedynie 50 filipińskich imigrantów. Filipińska ustawa o repatriacji (the Filipino Repatriation Act) została uchwalona w 1935 r. i zapewniała bezpłatne podróże w jedną stronę na Filipiny dla filipińskich imigrantów. Kiedy Filipiny uzyskały niepodległość od Stanów Zjednoczonych 4 lipca 1946 r., ustawa Luce-Celler (the Luce-Celler Act) pozwalała na imigrację jedynie 100 Filipińczyków rocznie.

Powiązane kategorie rekordów:

Listy pasażerów

Hawaje

Powiązane kolekcje

ZOBACZ WSZYSTKO