Baltimore, listy pasażerów Maryland, 1891-1943

1,154,030 rekordów

Zmień kategorię lub kolekcję

Rok urodzenia

Rok

Data przybycia

Dzień

Miesiąc

Rok

Dodaj szczegóły

Pochodzenie

Nazwa statku

Słowa kluczowe

Płeć

Dopasuj dokładnie

Wyczyść formularz

Wszystkie zbiory

Imigracja i podróże

Listy pasażerów

Baltimore, listy pasażerów Maryland, 1891-1943

Baltimore, listy pasażerów Maryland, 1891-1943

1 154 030 rekordów

Rejestr zawiera listy pasażerów statków przybywających do Nowego Orleanu w Luizjanie w latach 1903–1945. Informacje zazwyczaj obejmują imię i nazwisko pasażera, wiek, płeć, datę przybycia i nazwę statku. Bardziej szczegółowe listy pasażerów zawierają dodatkowo: stan cywilny, miejsce urodzenia, narodowość, ostatnie miejsce zamieszkania, port wyjściowy, miejsce docelowe, a także nazwiska i adresy członków rodziny zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w kraju rodzinnym. Składa się z publikacji NARA T905. Baltimore było drugim po Nowym Jorku czołowym portem wjazdowym dla europejskich imigrantów. Popularność Baltimore była w dużej mierze spowodowana dwoma czynnikami: położeniem geograficznym Baltimore oraz koleją Baltimore i Ohio (B&O). Baltimore było najbardziej wysuniętym na zachód ze wszystkich portów USA przed ukończeniem w 1959 r. toru wodnego Świętego Wawrzyńca. Imigranci mogli wpłynąć do Baltimore, a następnie z łatwością kontynuować podróż do innych części Stanów Zjednoczonych. Trasa ta okazała się tak popularna, że tylko 15% imigrantów przybyłych do Baltimore osiadło w mieście. Pozostałe 85% imigrantów kontynuowało podróż do innych miejsc, takich jak Cincinnati czy Chicago. Główną siłą napędową imigracji do Baltimore była kolej B&O. W 1868 roku B&O Railroad nawiązała współpracę z północnoniemiecką linią żeglugową Lloyd, aby zapewnić regularne połączenia między Baltimore a niemieckim portem Brema. Statki pełne towarów dostarczonych przez B&O pływałyby do Bremy, pozostawiały ładunek, a następnie wracały do Baltimore z pasażerami. Pasażerowie płynący z Bremy mogli kupić jeden bilet, który obejmował zarówno przeprawę transatlantycką, jak i B&O Railroad. Po zadokowaniu w terminalu imigracyjnym B&O pasażerowie z biletem wstępnym wysiadali i natychmiast wsiadali do pociągu, aby kontynuować podróż w głąb lądu. Od 1869 r. kilka serwisów pasażerskich dotowało duży pensjonat w pobliżu terminalu imigracyjnego w Locust Point. Pensjonat był prowadzony przez panią Augustę Koether, której płacono 0,75 funta dziennie za każdego imigranta, którego utrzymywała. Adres pensjonatu, 107 Beachdale Road, można znaleźć jako adres w USA na dokumentach imigracyjnych dziesiątek tysięcy imigrantów. Bezpośrednie połączenie z Bremą sprawiło, że Baltimore stało się popularnym celem niemieckich imigrantów. W latach dwudziestych jeden na czterech mieszkańców Baltimore mówił płynnie po niemiecku, a szkoły oferowały zajęcia zarówno w języku niemieckim, jak i angielskim. Otwarty w 1904 r. Niemiecki Dom Imigrantów oferował nowym imigrantom mieszkania przejściowe. Był on częściowo dotowany przez rząd niemiecki i przyjmował głównie niemieckich imigrantów, ale był otwarty dla wszystkich. Dom ten gościł imigrantów do początku I wojny światowej. Po I wojnie znacznie zmniejszono liczbę imigrantów przybywających do Stanów Zjednoczonych poprzez nałożenie ścisłych limitów. Jednak kulturowy wpływ niemieckich imigrantów był odczuwalny przez dziesięciolecia. Ostatnia drukowana niemiecka gazeta w Baltimore została wycofana dopiero w 1976 roku.

Powiązane kategorie rekordów:

Powiązane kolekcje